Γιατί πρέπει να προσελκύσουμε λιγότερους για να προσελκύσουμε καλύτερους;
Σε αυτό το έτος 2021, όταν το αύριο είναι μόνο αβεβαιότητα, δύο ερωτήματα τίθενται, ακούραστα, σε όλες τις συζητήσεις: θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε ξανά και, εάν ναι, υπό ποιες συνθήκες; Είτε η συζήτηση γίνεται μεταξύ επαγγελματιών του τουρισμού ή μελλοντικών τουριστών, η παρατήρηση είναι η ίδια: κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τίποτα και μόνο αναλύοντας μερικά δεδομένα του 2020 μπορούμε να σχεδιάσουμε μερικά προφίλ και τυπολογίες πελατών για το 2021.
Επομένως, νομίζετε ότι θα πρέπει να θρηνούμε υπερβολικά και να περιμένουμε, τα χέρια διπλωμένα, για να γνωρίζουμε πως θα εξελιχθεί ο κόσμος των ταξιδιών;
Είναι μια όντως μια επιλογή και είναι δύσκολο να κατηγορήσουμε κάποιον που σκέφτεται έτσι σε αυτούς τους καιρούς.
Ωστόσο, αυτές οι αβεβαιότητες μπορούν επίσης να αποτελέσουν ευκαιρία, την ευκαιρία για μια πιο παγκόσμια, πιο διεξοδική, πιο εμπεριστατωμένη σκέψη, ενόψει αυτού του σημαντικού ερωτήματος: πρέπει να συνεχίσουμε να επικοινωνούμε με τον ίδιο τρόπο με την ιδέα να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερους τουρίστες ή, αντίθετα, μήπως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να επανεξετάσουμε πλήρως την τουριστική επικοινωνία, να προσπαθήσουμε να προσελκύσουμε λιγότερους αλλά καλύτερους;
2021, η άγνοια φέρνει φόβους
Το να μην γνωρίζετε πού πάτε, σε σχεδόν τυφλή κατάσταση, σας δίνει την επιθυμία να γαντζωθείτε στα παλιά σας αντανακλαστικά, στις παγιωμένες συνήθειες, σε καθιερωμένες μεθόδους που ήταν αποτελεσματικές σε κανονικές εποχές.
Ωστόσο, τίποτα δεν είναι φυσιολογικό το 2021. Ένα πράγμα και το αντίθετο παρουσιάζονται ως νόμιμα την ίδια μέρα, τα νέα πέφτουν σαν νεκρά φύλλα και οι διεθνείς παραλλαγές εισέρχονται στο χορό καθημερινά. Εδώ μιλάμε για διαβατήρια, εκεί για μια πιθανή ημερομηνία επανέναρξης, πάρα πέρα υπάρχουν ανακοινώσεις για αριθμούς κρατήσεων που εκρήγνυνται. Είναι επομένως μια πρόοδος με κλειστά μάτια, σε μια σκοτεινή σήραγγα, χωρίς πηγές φωτός, προχωράμε με χέρια τεντωμένα μπροστά μας. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν ξέρεις: κανείς δεν ξέρει τίποτα, πουθενά. Το σημαντικό είναι να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, σε αυτήν την περίοδο, μέσα σε αυτή την κρίση.
Για να προχωρήσουμε όμως πρέπει να διαχειριστούμε την κρίση και όχι σε αυτήν την στιγμή να σχεδιάζουμε μια στρατηγική για τα επόμενα 3 η 10 χρόνια με τα σημερινά δεδομένα που αλλάζουν κάθε ημέρα. Πρέπει όμως να δουλέψουμε σήμερα, να βελτιώσουμε αυτό που μπορεί να βελτιωθεί και να βάλουμε, τελικά, τις πέτρες του αύριο.
Ο φόβος του ταξιδιού δεν πρέπει να αποτελεί άμεσο εμπόδιο στην επικοινωνία σας: θυμηθείτε ότι οι αυριανές διαμονές είναι δυνητικά προγραμματισμένες σήμερα.
Όταν ο τουρισμός ξαναρχίσει - διότι αναπόφευκτα θα ξαναρχίσει μια μέρα - θα είναι σε πολύ διαφορετική μορφή. Είτε λόγω των διαβατηρίων εμβολίων, των ποσοστώσεων, των υποχρεωτικών καραντίνας, των ανοικτών συνόρων, των υγειονομικών διαδρόμων (ή άλλων), η προετοιμασία μπορεί (και πρέπει) να γίνει σήμερα. Είναι σημαντικό να προβλέψετε τι μπορεί να γίνει, βάζοντας τον εαυτό σας στη θέση των επισκεπτών σας, να αναλύσετε τις προσδοκίες τους, τις ελπίδες τους και, πάνω απ 'όλα, τους φόβους τους. Να είστε καθησυχαστικοί, να συνοδεύετε χωρίς να είστε πατερναλιστές. Ο φόβος του ταξιδιού δεν πρέπει να αποτελεί άμεσο εμπόδιο στην επικοινωνία σας!
Μην ξεχνάτε ότι οι αυριανές διακοπές προγραμματίζονται σήμερα. Αυτό που δεν είναι δυνατό να γίνει τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο μπορεί να είναι εφικτό τον Μάιο, τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Και σας ενθαρρύνω θερμά να πολλαπλασιάσετε τις γωνίες, τις προτάσεις και τις γραμμές επικοινωνίας για να προχωρήσετε: οι εξαιρετικές περιστάσεις απαιτούν εξαιρετικές σκέψεις.
Προσοχή όμως στις συμμαχίες, στα συμβόλαια και στους συνεργάτες που θα διαλέξετε.
Καλυτέρα να επενδύσετε σε κάποιον που έχει εμπειρία στο θέμα από το να κάνετε μικρές οικονομίες που τίποτα δεν θα σας φέρουν.
Προσωπικά δεν πιστεύω στον Revenge Tourism
Παραδέχομαι ότι δεν πιστεύω αυτή την υπόθεση. Είναι πιθανό ότι μερικοί άνθρωποι θέλουν να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο πηγαίνοντας να ξοδέψουν τα χρήματα που εξοικονομήσαν (!) σε ένα ταξίδι. Ότι πρόκειται για ένα μαζικό φαινόμενο που θα επαληθευτεί επί τόπου αυτό το καλοκαίρι, δεν μπορώ να το φανταστώ.
Επιπλέον, όταν τα μέσα ενημέρωσης μας εξηγούν ότι οι άνθρωποι θέλουν να ταξιδέψουν, αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι θα εγκαταλείψουν τη χώρα τους.
Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που αντιβαίνουν σε αυτό το σενάριο που αισθάνομαι σαν να απαριθμώ μια λιτανεία που έχετε ήδη διαβάσει εκατοντάδες φορές: την πλήρη έλλειψη ορατότητας, την απόλυτη ανικανότητα να γνωρίζουμε από τι θα γίνει αύριο, τις καραντίνα, τη συνολική απουσία γενικευμένου εμβολιασμού, τις αποφάσεις που λαμβάνονται κάθε δεκαπενθήμερο, τους ιατρικούς κινδύνους, το φόβο της εισόδου σε έναν διαβολικό κύκλο , μόλυνση των χώρων από τουρίστες (και θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ καιρό ακόμα).
Στην πραγματικότητα, αν αυτό συνέβαινε πραγματικά, αν ο τουρισμός εκδίκησης ήταν πραγματικότητα, θα ήταν αναπόφευκτο. Είναι ένα τόσο τρομακτικό σενάριο, με τα clusters να αναδύονται από παντού και να πολλαπλασιάζονται σύμφωνα με τις επαφές με τις εισαγόμενες παραλλαγές που προτιμώ απλά να ξεχάσω ακόμη και την ύπαρξή του.
Πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε την επικοινωνία μας;
Όταν το ανώμαλο γίνεται ο κανόνας, το φυσιολογικό γίνεται η εξαίρεση.
Διαμορφωμένο διαφορετικά και στο πεδίο του ταξιδιού (με την ευρύτερη δυνατή έννοια), αυτό απλά εγείρει το εξής ερώτημα: πώς να επικοινωνήσετε όταν κάποιος δεν μπορεί (σχεδόν) να ταξιδέψει; Είναι καλή ιδέα να κάνω προϋπολογισμό για μια εκστρατεία, όταν δεν υπάρχει διαθέσιμη προθεσμία;
Σήμερα πρέπει να δείξετε ότι υπάρχετε και ότι είστε έτοιμοι για να προσφέρετε τις καλύτερες διακοπές. Σήμερα πρέπει να επικοινωνήσετε πιο πολύ από εχθές.